Tað er umráðandi, at tú nýtir týðiligar orðingar, sum øll skilja. Hesi orðini eru nóg týðilig:
- lýsing
- sølulýsing
- Við at nýta sovorðin ella onnur orð, sum ikki eru líka týðilig sum ”lýsing” ella ”sølulýsing” sum merking, ert tú í vanda fyri at bróta lógina. Tað sama er galdandi, um tú merkir sjálva greinina við ”lýsingaleinkjum”. Tað, tú leggur út saman við lýsingaleinkjum, er eisini lýsing, og tí mugu fylgjararnir skilja, at øll greinin er lýsing. Eru lýsingaleinki við í greinini, kanst tú merkja við ”lýsing” ella ”sølulýsing” fyrst í stubbanum, og heldur nýta orðið „lýsingaleinki“, tá ið tú skalt merkja sjálv lýsingaleinkini so hvørt í einari grein.
- Tú eigur at vera reglufastur/-føst í sambandi við, hvørji hugtøk tú nýtir til at merkja nakað sum lýsing. Nýtir tú mong ymisk hugtøk um okkurt, sum í roynd og veru er tað sama – tað er lýsing - kann hetta gera tað ógreitt, um tað er lýsing ella ikki, og so brýtur tú lógina. Tú kanst heldur greiða nærri frá í grein tínari, hvat ið er grundin til, at tú merkir stubban sum lýsing, um tú vilt tað.
- Onnur orð og máliskur, sum til dømis ”í samstarvi við”, ”kapping”, ”viðmæli fyri”, og ”tilknýtisleinki” siga ikki frá, at stubbin er lýsing.